Claudia Rolfes: “Zowel voor mijn paard als voor mij is dit allemaal nieuw”

do 16 nov., 17:29 Algemeen

Claudia Rolfes (43) is in het verleden veel actief geweest in de dressuursport onder het zadel. Ze was een fanatieke wedstrijdamazone, maar in de laatste jaren genoot ze meer van de recreatieve ritten. Door meer lichamelijke kwalen en ongemakken werd het rijden lastiger en daardoor is ze gaan nadenken over het mennen. “Ik wilde graag nog iets blijven doen met mijn paarden.”

Weer beginner

Mijn paarden staan aan huis in het Groningse Musselkanaal en daarnaast heb ik nog een kleinschalige fokkerij van Groninger paarden. Aangezien het rijden moeilijker werd, besloot ik na te denken over een alternatief om wel iets te blijven doen. Ik had mij nooit zo erg verdiept in de mensport, maar het ras dat ik heb en mee fok, staat erom bekend dat ze geschikt zijn voor de wagen. Daar besloot ik om het te gaan proberen en ben ik lessen gaan nemen bij een goede instructrice met brave dieren om te kijken of het iets voor mij zou kunnen zijn. We zijn nu een paar maanden verder en inmiddels heb ik ontdekt dat ik het ontzettend leuk vind. Het is wel vreemd om na meer dan dertig jaar in de paarden opeens weer helemaal opnieuw te beginnen en je dan een echte beginner te voelen. Maar dat maakt het ook wel een mooie uitdaging. Ik zit namelijk nog regelmatig op de bok ‘been te geven’ en moet dan om mijzelf lachen, want dat werk niet. Ik denk dat dat overigens wel herkenbaar is voor mensen die de overstap van het rijden naar het mennen hebben gemaakt.”

Van rijpaard naar menpaard

“We zijn thuis bezig om mijn achtjarige Groninger merrie om te scholen van rijpaard tot menpaard. Ik heb goede begeleiding bij het hele proces en ik vind het prachtig om overal bij betrokken te zijn. Het is erg leerzaam en ik zie dat mijn paard er ook plezier in heeft. We zijn begonnen met de dubbele lijnen, toen het slepen van een pallet en inmiddels heeft ze al eenmaal voor de wagen gestaan. Voor ons beide is het allemaal nieuw en het is een ander proces dan het paard beleren onder het zadel. We doen het rustig aan en stap voor stap, zodat we straks met veel plezier en veilig kilometers kunnen maken met z’n tweeën. Wat ik precies van plan ben of welke richting we op gaan, weet ik nog niet. Dat gaan we samen ontdekken de komende tijd. Ik ben wel iemand die altijd graag wil leren, verbeteren en verfijnen. Bij die gedachte zou dressuur dus een logische stap zijn, maar boven alles wil ik dat we het samen leuk vinden. Mijn paard heeft dus ook zeker een stem in wat we uiteindelijk gaan doen. Daarnaast heb ik nog een tweejarige Groninger merrie en het is de bedoeling dat zij straks ook voor de wagen komt. Als ik dan mag dromen over de toekomst, dan lijkt het mij geweldig als moeder en dochter samen in tweespan kunnen lopen. Dat is nog ver weg en tot die tijd heb ik nog een heleboel te leren.”