Leonie Maat: “Gezamenlijke hobby van mij en mijn moeder”

ma 20 nov., 19:47 Algemeen

Leonie Maat kocht op haar negentiende een Haflingerveulen van vier maanden oud. Haar doel was om hem te gaan rijden onder het zadel en om samen met hem af en toe een plezierritje te maken met de wagen. Maar toen Wimbley eenmaal werd beleerd voor de wagen op driejarige leeftijd en Leonie het zelf ook ging leren, kwam ze erachter hoe leuk ze het vond.

“Ik vond het zo leuk, dat ik alleen nog maar wilde mennen. Mijn moeder is iets later opgeleid tot groom zodat we samen op pad konden, hiervoor had zij niks met paarden! We zijn nu altijd met zijn drieën op pad, dus Wimbley, mijn moeder en ik.”

Wimbley

“Ik wilde altijd al een eigen paard en toevallig kreeg ik te horen dat iemand een ander veulen voor bij haar eigen veulen zocht. Dit kwam voor mij heel goed uit! Ik wilde al vanaf klein meisje een eigen paard. En dat het dan een Haflinger moest worden, stond al vanaf het begin vast. Zo kwam ik dus uit bij de fokker van Wimbley en na een bezoekje was ik verkocht. Ik wilde Wimbley heel graag! Tegenwoordig heb ik nog steeds contact met de fokker en dat is erg leuk. Ondertussen heb ik Wim alweer bijna dertien jaar. Mijn bedoeling was om hem onder het zadel te rijden, maar dat liep dus heel anders. Het mennen vond ik namelijk veel leuker. Ik heb het hele traject dat hij beleerd werd, bijgewoond en daarna zijn Wim en ik samen verder gegroeid. Ik vind het mennen zo leuk omdat je het samen met iemand doet en omdat je iemand mee kunt nemen. Het is ook een echte teamsport. In het begin van onze menperiode hebben we meegedaan aan onderlinge wedstrijden. We hebben zelfs twee jaar op rij bij een mini-marathon de prijs voor het netst gereden met het meeste respect naar het paard in ontvangst mogen nemen. Dat vond ik echt fantastisch. Maar tegenwoordig rijden we geen wedstrijden meer. Ten eerste omdat Wim het niet leuk vindt en ten tweede omdat ik er veel stress van krijg. Daarnaast heeft hij in de tussentijd enkele blessures gehad en dat zijn de redenen waarom we nu alleen nog recreatief mennen. We doen nu wat we allemaal heel leuk vinden!”

Menteam Wimbely - Foto: DS Fotografie

Vakanties

“Mijn moeder en ik gaan een keer per jaar op vakantie en maken dan een trektocht met Wimbley en de wagen. Bagage erop en gaan. Voor mijn gevoel is dat ook wel topsport, maar dan op een andere manier. We trainen namelijk naar elke vakantie toe met Wim. Gemiddeld rijden we tijdens die tien dagen zo’n 200 kilometer. We hebben al op veel plekken gereden en dit jaar zijn we naar de grens van België gegaan. Dat is echt wel erg leuk. Wel noemen we Wim vaak ons spook. Hij vindt namelijk veel dingen eng. Al steken we op bijna alle vakanties snelwegen over, gaan we over viaducten of treinsporen, hij blijft het altijd spannend vinden en kan ook thuis zelfs schrikken van een prullenbak in de bosjes die er altijd al heeft gestaan. Ondanks dat we in de randstad wonen en veel buiten rijden tussen het verkeer, blijft hij veel dingen heel spannend vinden. Hij schrikt soms zelfs van zijn eigen schaduw en dat maakt samen rijden dan toch wel een uitdaging. We maken echt van alles mee. Zo hadden we onze een na laatste vakantie de pech dat we met de wagen een steen raakten, waardoor ik van de bok afvloog. Wim schrok hier natuurlijk erg van en ging er vandoor met mijn moeder nog achterop. Gelukkig heeft die hem weer op stem terug kunnen krijgen. Waarna hij uiteindelijk stilstond. Maar je hebt natuurlijk liever niet dat dit soort dingen gebeuren, gelukkig zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Mijn moeder is zelfs met hem terug komen rijden naar mij toe, terwijl ze nog nooit echt de leidsels heeft vastgehouden. Zo hebben we alles gered ook omdat Wimbley goed op stem is.”

Foto: Privébezit

Plezier

“Ik kan bijna lezen en schrijven met Wim, maar wel als hij er zelf zin in heeft. Hij geeft je zeker een vertrouwd gevoel, maar in je achterhoofd weet je dat hij schrikkerig en soms ook super eigenwijs is. Ondertussen is het wel de belangrijkste hobby van die van mij en mijn moeder geworden. Ik vind het gaaf dat we dit al die jaren nog steeds samen kunnen doen en we er ook erg van genieten. In de randstad zijn er helaas weinig plekken waar je echt goed kunt mennen, want de fiets- en ruiterpaden mag je niet gebruiken. Dat is erg jammer. Daarom is zo’n vakantie ook een verademing, als je bijvoorbeeld op de Veluwe rijdt of in Drenthe en Brabant. Daar houden ze meer rekening met de menners. Zo hebben we op de Veluwe in 2018 voor Villa Pardoes ruim 200 kilometer gereden in zeven dagen met de wagen. Daarbij hebben we zo’n drieduizend euro opgehaald om te doneren aan dit mooie doel. Dat was wel echt een unieke ervaring. Verder willen we graag nog een keer op de grens bij Duitsland rijden en ook Limburg staat op ons wensenlijstje. Maar omdat we zelf geen vervoer hebben en dus iemand moeten inhuren, zijn de vakanties erg duur. Ook al plan en regel ik zelf verder alles. Maar het belangrijkste voor ons is dat Wim gezond blijft. Het mooiste is dat we dit allemaal samendoen. Ik hoop dit nog jaren op deze manier te kunnen en mogen doen. Voor ons is het plezier en de samenwerking het belangrijkste!”

Foto: Privébezit