Jantje Boer: “Ik heb mijn drie dochters besmet met het paardenvirus”
AlgemeenJantje Boer heeft een verleden dat gevuld is met pony’s. Haar liefde voor de paardenwereld is nooit verdwenen en zelfs haar drie dochters willen inmiddels niets anders meer. “We gaan wekelijks met zijn allen op pad. Ik ga met de wagen en neem mijn buurvrouw en haar zoontjes mee. Mijn dochters en de dochter van mijn buurvrouw gaan vaak te paard mee. Het rijden en mennen wisselen ze ook wel af, maar ik zit eigenlijk altijd op de bok.”
Eerste begin
Dik 20 jaar geleden is Jantje Boer begonnen met mennen. “Ik was daarvoor altijd manegeruiter. Op een dag ben ik met mijn vader naar de Zuidlaardermarkt geweest. Daar heb ik toen een pony gekocht. Door middel van logisch nadenken en artikelen uit onder andere Mensport, ben ik deze toen voor de wagen gaan beleren. Achteraf gezien is dat niet de juiste manier om het te leren, maar het heeft wel gewerkt,” vertelt Jantje. “Toen er later iemand aan kwam kloppen omdat hij de pony graag wilde over kopen, is het balletje gaan rollen. Ik kocht een nieuwe pony en ben toen ook deze voor de wagen gaan beleren.”Een moment rust
“Op een bepaald punt had ik ongeveer zeven pony’s staan die ik voor de wagen beleerde. De dressuurkant is nooit zo mijn ding geweest, maar ik zorgde dat ze de basis van het mennen kenden. Dit heb ik een hele tijd kunnen doen. Ongeveer dertien jaar geleden werd ik zwanger van mijn eerste kindje. Toen heb ik besloten de pony’s weg te doen. Behalve twee Welsh pony’s. Die heb ik gehouden om nog recreatief mee te kunnen mennen. Dit heeft mij toen de tijd en rust gegeven om mij op mijn gezin te kunnen richten. Inmiddels heb ik drie dochters en hebben we vier pony’s staan. Die rust was dus ook zo weer voorbij,” vertelt Jantje Boer lachend.
Gevarieerde kudde
Op een weilandje bij de ouders van Jantje staan de pony’s van Jantje en haar dochters. De Tinker van de buurvrouw staat hier ook. Jantje: “We huren het landje van mijn ouders. Het heeft een inloopstal en is ruim zat voor alle paardjes. Het is niet super luxe, maar wij zijn er heel blij mee. Samen met mijn dochters heb ik hier een Welsh A-pony staan, die nu twee jaar oud is. Er staat een Welsh B-pony die ik al dertien jaar heb en nog twee E-pony’s. De ene E-pony heeft een vleugje Draver in zich en de ander heeft wat weg van een Connemara. Samen met de Tinker van onze buren is het dus een mengeling van vele rassen.”Mennen blijft voorkeur
“De Welsh B-pony loopt erg regelmatig voor de wagen. Op de maandagmiddag gaan de buurvrouw en ik vaak samen op pad met de wagen. Als we op de zaterdag met alle kinderen op pad gaan, gaan eigenlijk alle pony’s mee. Dat veroorzaakt nog wel eens ‘ruzie’. Wie mag er op welke pony en wie gaat er mee op de wagen? We komen er altijd wel uit. Gelukkig hebben we best wat pony’s staan en zijn ze allemaal heel braaf buiten. De Welsh A-pony wil ik ook graag nog voor de wagen spannen. Maar dat heeft geen haast, zo oud is hij nog niet. Voor nu nemen we hem vaak aan de hand mee naar buiten. Zodat hij vast wat kan zien en ervaring op kan doen in de buitenwereld,” vertelt Jantje.Met zijn allen naar stal
Met drie dochters en vier pony’s is het soms best aanpoten voor Jantje Boer. “Gelukkig zijn mijn dochters inmiddels wel op een leeftijd dat ze een grote hulp zijn bij de paarden. Ze vinden het ook leuk om de pony’s onder het zadel te beleren en hebben hier aanleg voor. Ze doen het voorzichtig en rustig en ik ben er altijd bij. Dat maakt het wel zoveel leuker, dat we met zijn allen naar stal kunnen. We gaan wekelijks wel mennend het bos in. Maar ook als we soms op stal blijven, hebben we genoeg te doen. Dan gaan we bijvoorbeeld de stallen opschonen en de wagen poetsen. De meiden rijden dan soms wat en helpen met de klusjes. Mijn oudste dochter van 12 gaat sinds kort ook wel met het buurmeisje van 14 op pad. Ze sturen hun live locatie en we bespreken vooraf hoe ze ongeveer rijden. Dan gaan ze met zijn tweeën het bos in. Dat is soms nog wel spannend voor mij, maar ik vertrouw de meiden en de pony’s.”
Wat de toekomst brengt
“Het blijft bij mij wel kriebelen om pony’s voor de wagen te blijven beleren. Het liefst zou ik Welsh pony’s blijven kopen en beleren. Maar voor nu hebben we nog wat werk liggen met de Welsh A-pony. Zeker nu ik steeds meer leer over het Natural Horsemanship merk ik dat mijn werkwijze langzaamaan verandert. Ik kijk nu meer vanuit de pony. Ook als hij bijvoorbeeld een keer iets weigert, dan ga ik na wat er fout zou kunnen zijn aan bijvoorbeeld het tuig,” vertelt Jantje. “Een mensenleven is volgens mij niet lang genoeg om echt goed te leren mennen. Ik sta dus altijd open om meer te leren. Ik heb ook een keer met mijn buurvrouw een marathon gereden. Als het mogelijk is, zou ik het erg gaaf vinden om nog eens een oefenwedstrijd te rijden. Het beviel vorige keer wel erg goed.” Tekst: Sophie van der Molen voor Mensport. Overname zonder bronvermelding én toestemming via info@mensport.nl is niet toegestaan. Foto’s: Privébezit en Van Zoelen Fotografie (www.vanzoelenfotografie.com)
