Petra Arentsen-Zwart: “Mijn dochter en Dingle lieten elkaar niet los”

22 februari 2021, 14:51 Algemeen

Eerste Tinker

Ondanks het feit dat haar ouders niet veel met paarden hebben, is Petra al snel naar een manege gegaan. “De voorwaarde was dat ik oud genoeg moest zijn om er zelfstandig heen te fietsen. Dus zodra dat kon, ben ik wekelijks rijlessen gaan volgen. Uiteindelijk heb ik op 23-jarige leeftijd mijn eerste paard gekocht. Ik was als kind helemaal gek van westernpaarden. Maar westernpaarden vragen vaak veel tijd en training en ik zocht een paard wat ik, in verband met mijn baan, ook een paar dagen kan laten staan. Zo kwam ik terecht bij de Tinker. Bovendien vind ik ze prachtig, met die mooie bonte aftekening. Mijn Tinkers kan ik rustig een paar daagjes op de wei laten staan als dat nodig is, en daarna rijd ik er weer zo mee weg. Gek genoeg komt dat weinig voor, ik doe er meer mee dan ik had verwacht,” vertelt Petra

Sydney uit Ierland

Toen Petra Sydney voor het eerst zag, was het wel lastig om de knoop door te hakken om haar te kopen. “Sydney was erg verwaarloosd en stond zielig in een hoekje. Maar ik ben gevallen voor haar lieve ogen en ook haar gangen spraken mij aan. Ik heb na de koop ongeveer driekwart jaar intensief voor haar gezorgd en met haar getraind. En dat werd beloond met de titel tot kampioen bij een keuring. Ik ben haar toen een tijd recreatief gaan rijden en toen ik zwanger werd, ben ik overgegaan naar het mennen. Ik heb zelf mijn menbewijs gehaald en heb Sydney laten beleren. Daarna heb ik een hele tijd wekelijks menlessen gehad, maar dat vindt Sydney helemaal niks. Ze gaat veel liever lekker het bos in,” vertelt Petra lachend.

Drie gevulde stallen

“Van Sydney heb ik later een veulentje morgen krijgen. Dat is Dingle en hij staat nu weer bij mij. Gezellig bij Sydney, al is zij inmiddels wel met pensioen. Sydney is inmiddels dan ook al 27 jaar oud. Dingle is ook al zeventien jaar. De tijd vliegt werkelijk voorbij,” vertelt Petra. “Inmiddels hebben we hier een derde zwartbonte Tinker aan toegevoegd: Bart. Ik wilde graag een derde Tinker toevoegen onze huidige paardjes en heb wel anderhalf jaar naar een passend maatje gezocht. Mijn wensenlijst was dan ook aanwezig: vergelijkbare hoogte als Dingle en het liefst een zwarte staart. Dat is uiteindelijk Bart geworden. Dingle en Bart zijn echt helden op sokken, die gaan het liefst alleen samen op pad. Terwijl Sydney juist volledig bomproef is en het ook wel prima vind om zelf op pad te gaan. Ze hebben dus wel hetzelfde uiterlijk, maar erg verschillende karakters.”

Dingle kwam weer terug

Als veulen is Dingle verkocht aan een fokker die hem als dekhengst wilde gebruiken. Toen de fokker overleed, kwam hij bij een meisje terecht, die ook heel blij met hem was. “Maar zij ging studeren en had niet meer genoeg tijd voor Dingle. Toen ik de kans kreeg om Dingle terug te kopen, heb ik dat gelijk gedaan. Hij is bij haar al voor de wagen beleerd en gaat liever niet alleen op pad. Daarom hebben we de keuze gemaakt hem destijds met Sydney in tweespan te zetten. Sindsdien willen we allemaal niet anders meer. De omgeving is hier ook best heuvelachtig en kan voor een enkel paard wel zwaar zijn. Samen kunnen ze dus veel meer aan en langere ritten maken. Al krijgt mijn dochter, Idre, Dingle wel zo ver om alleen voor de wagen op pad te gaan, ze hebben echt een speciale band die twee,” vertelt Petra trots. “Een tijd geleden heeft Dingle zijn nek gebroken. Ik had hem gereden en zette hem terug in de weide. Hij was lekker aan het rollen en sprong op om een beetje jolig in de rondte te bokken. Ik stond lachend toe te kijken dat hij het zo naar zijn zin bleek te hebben. Tot hij maar bleef bokken en uiteindelijk een beetje rond stond te tollen. Ik dacht direct: dit is foute boel. Eerst dacht ik dat hij misschien een herseninfarct kon hebben, maar toen hij ging grazen, sloot ik dat uit. Paarden met een herseninfarct doen dat meestal niet. Zijn rechterachterbeen leek ook niet meer te functioneren en mijn man en ik zijn gaan kijken wat er aan de hand was. Toen zagen we dat hij allemaal bulten op zijn billen had. Hij had liggen rollen in een wespennest en had dus allemaal wespensteken opgelopen. Doordat hij naar zijn billen liep te happen en dus steeds erg fanatiek zijn hoofd naar achteren gooide, heeft hij zijn eerste halswervel gebroken. Na veel onderzoek gaven specialisten aan dat Dingle nooit meer echt zou herstellen. Maar omdat hij ook geen pijn leek te hebben, besloten we dat hij als weidemaatje mocht blijven. Idre is veel met hem gaan wandelen en ging grondwerk doen. Hij leek steeds verder op te knappen. Die twee hebben elkaar gewoon niet los kunnen laten. Inmiddels kan hij alles weer, al doen we het wel rustiger aan. Het risico is natuurlijk dat als hij valt, de kans groot is dat zijn nekwervel weer breekt omdat die nu zwakker is. Maar we zijn maar wat blij dat hij zo opgeknapt is en echt lijkt te genieten van zijn leventje bij ons.”

Als tweespan het bos in

“Ook nu lopen Bart en Dingle nog heerlijk samen in de tweespan. Bart doet dan het zware trekwerk en Dingle loopt vooral een beetje te showen. Ze zijn zo verschillend qua karakter, maar vullen elkaar erg mooi aan. Ze willen dan ook niet zonder elkaar het bos in. Idre gaat wel eens mee op de wagen, maar ook mijn man en goede vriendin gaan regelmatig mee op pad. Ik heb eigenlijk altijd wel iemand mee als ik op de wagen het bos in ga. En ook Idre heeft nu een eigen menwagen. Een tweewieler waarmee ze samen met Dingle op pad gaat. Hij doet echt alles voor haar, dat is wel heel leuk om te zien,” besluit Petra.   Tekst: Sophie van der Molen voor Mensport. Overname zonder bronvermelding én toestemming via info@mensport.nl is niet toegestaan. Foto’s: Privébezit, Bruininga Graphics en Roxan Geluk