CIAT Compiègne 2023, uit het dagboek van een groom (slotdag)

Het belangrijkste advies (denk ik) kwam van een collega-koetsier: “Ga nu niet meteen thuis een kwast pakken en zwart verven waar je commentaar hebt gekregen op een stukje rood. De volgende keer heb je zomaar kans dat een ander jurylid zegt dat het zwarte stuk rood had moeten zijn.” Al doende leert men.

Gokken met trajecttijden

We stonden vroeg op want om 09.30 uur werden we aan de start van het traject verwacht en het was nog een ruime kilometer daar naar toe rijden. Koetsier Leo van der Burgt repeteerde de vijf opdrachten (hindernissen) die in het vijftien kilometer lange traject zijn opgenomen nog even, zijn vrouw Nanda navigeerde en passagier Jeanette hield de kilometertijden bij. En ik sprong de hele dag op en van het rijtuig om voor de paarden te gaan staan (en aan het eind van de dag voelde ik mijn bilspieren goed!).

Het was een beetje gokken hoelang we over een kilometer mochten doen, omdat de hindernissen in de tijd opgenomen zijn. Als beginners in dit spelletje, weet je nog niet hoe lang je over een hindernis doet.

Le Parcours Routier

De route door de bossen rond Compiègne was erg mooi met een gevarieerde ondergrond: bosgrond, soms wat zandgrond en een enkele keer een stuk bestrating. Eerst ongeveer tien kilometer traject waarbij op veel plaatsen belangstellende mensen stoeltjes hadden uitgeklapt en statieven voor camera’s hadden geplaatst om alle koetsen te kunnen bewonderen en vastleggen. 

Daarna een traject met de opdrachten zoals tussen een uitgelegd spoor rijden met één hand, een stuk tapijt waar je precies overheen moet, roerloos stilstaan en een glas champagne opnemen en na enkele meters weer stilstaan en terugzetten. Dan nog een stuk achterwaarts en tussen de pionnen met balletjes blijven (lastig om een authentieke koets rechtuit achterwaarts te laten gaan, molenremmen bestonden nog niet) en een volte met één hand rijden en waarin een poort met balletjes opgenomen. 

Het laatste stuk ging over de sprookjesachtige lange laan door de kasteeltuinen van Compiègne, waar ook de finish was. Precies uitmeten of we op tijd binnenkwamen en een uitstaptraject door de villawijk met prachtige oude panden maakte de rit compleet. En overal veel publiek op de been om na vier CIAT – loze jaren eindelijk weer een koetsenparade te kunnen zien.

Twee kampioenen op één rijtuig

Terug op het stalterrein kregen de paarden een goede douchebeurt en na de lunch ging iedereen op zijn eigen manier in de relax-modus tot het tijd was voor de vaardigheid en de daarop volgende prijsuitreiking. De één deed een dutje, de ander naar de winkeltjes en ik achter de laptop.

Riny Rutjens, met naast hem Irma Voorn, en Albert Voorn als groom, werd tweede bij de tweespannen paarden.

Tijdens de vaardigheid zagen we voor het eerst alle aanspanningen tegelijk. De deelnemers die klaar waren bleven tussen de bomen wachten en waren gezellig aan het praten. Oud-wereldkampioen mennen Riny Rutjens uit Weert (met Albert Voorn als groom en diens echtgenote Irma naast zich) deelde veel informatie en wetenswaardigheden, maar sommigen hielden hun ‘hoedoetiedattoch’-geheimpjes met een glimlach en een knipoog voor zichzelf. 

La Maniabilité (vaardigheid)

Het inrijden van het stadion was een feest op zich; heerlijk zonnig weer in een prachtige piste en veel enthousiaste toeschouwers op de tribune. Het vaardigheidsparcours leek niet moeilijk, maar het bleek met die grote, vaak hoge rijtuigen toch nog een kunst om de smalle poortjes te passeren zonder een bal te laten rollen.

La Remise des Prix (prijsuitreiking)

Ook de prijzenceremonie in Compiègne heeft veel allure. Alle aanspanningen naast elkaar, en omdat ik als groom voor de paarden stond, vroeg Leo of ik voor de koetsen langs een filmpje wilde maken. Was vast niet de bedoeling maar ‘a la, oh lala’, nu we er toch zijn? Wel erg leuk! 

Hoewel de ceremonie best lang duurde gedroegen alle paarden zich uitstekend en was de ereronde, waarbij wij de Nederlandse vlag bij ons hadden een feest op zich. Ook de Spanjaarden en Polen droegen een vlag, wat het publiek erg waardeerde.

Alleen eer te verdienen

En zo kwam er een eind aan het wedstrijdgedeelte van dit weekend. ’s Avonds werd er een zuurkool – diner geserveerd in de Orangerie, en ontstond er op de camping spontaan een afterparty met de Belgen, Duitsers en Spanjaarden. Bij het vertrek op maandag meldde gastvrouw Antoinette de Langlade dat ze het geweldig vond dat iedereen zo’n plezier had gehad en van harte hoopt dat iedereen volgend jaar ook weer naar Compiègne komt.

Voor mijzelf sprekend, ik was ‘neutraal’, zonder veel verwachtingen, naar Compiègne afgereisd, maar had niet gedacht dat een CIAT zo leuk kan zijn. Zoals Antoinette de Langlade terecht zei: “Er valt niets te verdienen behalve de eer, en dat maakt dat de deelnemers zich zo gezellig samenvoegen. Zelfs als ze elkaars taal niet spreken.”
Als de gelegenheid zich voordoet, ben ik er volgend jaar weer bij!

Tekst: Gemma Verlaan
Bron: MenSport, overname zonder toestemming via info@mensport.nl is niet toegestaan
Foto: Privébezit