Shirley: “Als ik achter Tiquila zit, gaat de zon weer schijnen”

Als manegemeisje droomde Shirley van een eigen pony. Van haar bij elkaar gespaarde geld kocht ze Tiquila toen ze vijftien jaar was. Haar nieuwe aanwinst was toen nog maar een veulen. Shirley: “Ik moest elke dag een eind fietsen om haar te verzorgen, maar dat had ik er graag voor over. We waren dol op elkaar en onze band is alleen maar sterker geworden in de dertien jaar dat ze van mij is.”

“Gewoon proberen”

Wat ze destijds niet had gedacht, is dat Tiquila te klein bleef om op haar te kunnen rijden. “We wandelden samen en ze luisterde heel goed naar me, maar wat zou ik met haar kunnen doen? Het lag voor de hand om haar voor een wagentje te zetten. Ik kocht een oud karretje en een tweedehands tuig, maar had geen idee hoe ik dat moest aanpakken. In de wijde omgeving was niet iemand te vinden die me zou kunnen helpen. Ik keek veel filmpjes op internet, las van alles over mennen en probeerde het maar gewoon.”

Veilig thuis

Ondanks haar gebrek aan ervaring en kennis, heeft ze nog nooit iets vervelends of gevaarlijks meegemaakt met haar Welshje. “Achteraf best bijzonder, maar Tiquila heeft me elke keer veilig thuisgebracht. Ook al reden we over wegen met veel verkeer, ze ging er nooit vandoor. Als ik haar vertelde dat het ok was, dan liep ze gewoon verder. Ik verdwaalde ook wel tijdens onze lange tochten in het weekend en dan liet ik Tiquila maar gewoon haar gang gaan. Ze wist feilloos de weg terug.”

Eigenwijs

Tiquila is een pittige pony; Shirley hoeft haar nooit aan te sporen. “Ze wil altijd wel lopen; Ik moet haar eerder afremmen. Een beetje eigenwijs kan ze wel zijn; als we een rondje maken waarbij we bijna altijd linksaf gaan en ik wil een keertje rechts, dan zal ze daar eerst wel even wat overtuiging voor nodig hebben. Ik denk dat dat haar Shetlanderbloed is.”

Andere stal

Nog niet zo lang geleden heeft Shirley haar paarden – ze had inmiddels ook haar paardje gekocht als veulen en haar beleerd voor onder het zadel - verhuisd naar een stal in Axel. “Ikzelf woon wel nog steeds in Sint Jansteen, maar ze staan nu dichter bij ons huis dan toen ze nog in Stekene stonden. Ik heb leuke stalgenootjes die ook regelmatig met ons meegaan als we gaan mennen. We maken nog altijd lange ritten, maar ik hoef nu niet meer langs drukke wegen om het bos te bereiken.”

Gouden pony

Shirley kan niet goed in woorden vatten wat ze voelt als ze bij haar pony is en achter haar zit. “Ik voel me rustig en veilig. Tiquila zal me nooit in de steek laten. Zodra ik bij haar ben, voel ik me op m’n gemak. Ze is mijn lot uit de loterij, mijn gouden pony. Met Saltarisa, mijn nu zevenjarige kruising Arabier, voel ik me lang niet zo gerust als wanneer ik bij Tiquila ben.”

Leren

Ze heeft met haar twee paardjes een poosje stage gelopen op een stal in St.Niklaas. “Dat was eigenlijk een dressuurstal, maar er was daar ook een meneer die veel verstand had van mennen. Deze Johan heeft me enorm goed geholpen met Tiquila en vertelde me bijvoorbeeld dat haar tuig niet goed past! Ik voelde me heel vervelend dat ik haar dat al die jaren aangedaan had. Gelukkig is het nooit te laat om te leren en kan ik het alsnog goed doen bij haar.”

Moed en energie

“Mijn pony heeft een nieuwe wereld voor me geopend”, is Shirley van mening. “Ze geeft me een gevoel van rust. Mijn privéleven is momenteel nogal onrustig en chaotisch. Maar als ik op de wagen zit, komt er een gevoel van rust en ontspanning over me heen. Ik krijg er nieuwe moed en energie van. Ik zou niet meer zonder Tiquila en het mennen kunnen!”