Van koudbloedpaarden naar jonge Connemara’s

Martine aan de Belgische kust met haar eerste Belgische trekpaard

“Toen ik nog in Brussel woonde, ging ik bijna elk weekend naar mijn appartement in Oostduinkerke. Dat is de habitat van de garnalenvissers te paard, meestal met Brabantse trekpaarden. De rust die daarvan uitgaat, de samenwerking tussen visser en paard, ik vond dat fascinerend”, vertelt Martine. “Een sportpaard hoefde voor mij niet meer, maar zo’n koudbloed leek me geweldig. Je voelt ‘m al aankomen… ik kocht eerst een Brabants trekpaard dat ik aan een garnaalvisser verkocht heb en later een Ardense merrie. Ook een Belgisch koudbloedpaard.”

Langere afstanden

Martine beleefde veel plezier in het trainen met haar paard, dat ze op kordeel reed voor de huifkar. “Maar nadat ze overleden was, besloot ik over te stappen op Haflingers. Ik had gaandeweg natuurlijk meer zelfvertrouwen gekregen. De kalmte en standvastigheid van een Belgisch trekpaard zijn heerlijk, maar ik was toe aan paarden die langere afstanden konden rijden. Niet zo ver van Oostduinkerke is een gekende stoeterij - Sporkingshove - die naast koudbloedhengsten heel veel Haflingers hebben, die ze overigens ook melken. Op deze Sporkingshove worden sinds kort ook Connemara’s gefokt. En het was daar dat ik als een blok viel voor twee jonge Connemarapony’s.”

Onuitspreekbaar

Het was liefde op het eerste gezicht met ‘Roxana’ en ‘Siggy’

De pony’s van nog geen drie jaar oud vormden een setje; een van hen was blind aan één oog, en mede daardoor was het duo onafscheidelijk. “Ze stonden apart van de kudde jonge paarden. Ik vond ze geweldig en heb ze daar à la minute gekocht. Roxana en Siggy, zoals ik ze doopte – hun stamboeknamen zijn onuitspreekbaar en weet ik niet eens uit mijn hoofd – werden op de Sporkinghove betuigd voordat ze verhuisden naar de boerderij van mijn partner in Niel-bij-As. Graag had ik ze zelf bij huis gehad, omdat je pas echt je paarden goed leert kennen als je er elke dag mee omgaat en ze verzorgt, maar ze zijn bij hem beter af, met meerdere andere paarden en veel weide.”

Graag werken

Roxana en Siggy worden binnenkort vier jaar. De pony’s zijn een ‘schot in de roos’, zoals Martine het uitdrukt. “Woorden schieten tekort om uit te leggen hoe fantastisch ze zijn: zachtaardig, mensgericht, ijverig … Als ze in de wei een dutje doen, kan ik er zo bij gaan liggen. En al moeten ze nog veel leren, ik merk nu al dat ze heel graag werken. Ik zou als ze daar aan toe zijn graag langere ritten met ze maken en hopelijk binnenkort ook meerdaagse tochten.”

Doelen stellen

Hun eerste rit over een langere afstand verliep geweldig!

Niet alleen de pony’s, ook Martine zelf is nog bezig met leren. “Ik vind het leuk en belangrijk om een doel te hebben. Mennen met een tweespan kan ik wel een beetje, maar de fijne kneepjes heb ik officieel nooit geleerd. En dus ben ik op een mencursus gegaan. Het grappige is dat je daar natuurlijk eerst leert mennen met één paard of pony. ‘We doen alles andersom’, zeg ik maar. Ik koop jonge pony’s, men ze in tweespan … Nu moeten ze dus ook afzonderlijk voor de koets lopen. Het wandelen met één pony geeft geen enkel probleem; ze vertrouwen me. Dus ik verwacht dat het inspannen ook goed zal gaan. Mijn partner wil ook leren mennen en hij helpt me ook graag.”

Recreatiemenner

Martine ziet zichzelf als een echte recreatiemenner. “Samen met de pony’s op pad en rustige tochten maken in onze mooie omgeving. De eerste ‘langere’ rit, van zo’n vijftien kilometer, liepen ze heel gemakkelijk uit, ondanks slecht weer en nauwelijks training. We bouwen niet alleen de ritten langzaam op, maar werken vooral aan vertrouwen in elkaar.”

Minimarathon?

Het zetten van kleine stappen geldt ook voor haarzelf. “Eerst maar eens het A-menbrevet halen, leren om goed enkelspan te rijden en conditie te kweken bij de pony’s. En dan het B-brevet en verder. Stiekem droom ik ook van het meedoen aan een minimarathon. Gewoon op recreatief niveau hè. ‘Jaja, lachte mijn instructeur al, het begint met rustig aan doen, maar let maar op, voor je het weet, word je competitief en wil je meedoen aan wedstrijden.’ We gaan het zien … Het is hoe dan ook geweldig om met de pony’s bezig te zijn; het plezier staat voorop!” (cd)