Welverdiend pensioen voor een bijzonder paard

Stan vertelt: “Ik ben min of meer als menner opgegroeid met Jones. Eerst hadden mijn vader en ik een tweespan Shetlanders waarmee we rondreden. Voor mij gingen we op zoek naar een grotere pony, dat viel nog niet mee om een goede te vinden. Mijn vader mende toen ook al met een paard en een handelaar in de buurt zei: ‘Ik heb precies zo’n bruintje op stal staan.” Dat was dus Jones; er was geen afstamming bekend. Ze had geen papier en geen paspoort, maar dat maakte ons niet uit, want die heb je echt niet nodig om fijn te kunnen rijden.”

Stabiele factor

“Toen we haar kochten hebben we er eerst een jaar mee door het bos gescheurd, gewoon omdat het leuk was. Daarna gingen we met ons tweespan samengesteld rijden. Dat deden we ook met de Shetlanders en dat vonden we toen al heel gaaf. In 2008 deden we mee aan het NK in Vrouwenpolder dit wonnen we door een goede marathon en vaardigheid en zeker niet door dressuur. Toen ontwaakte wel de ambitie en begonnen we met het vernieuwen van het span. Jones stond eigenlijk altijd op de nominatie daarvoor, maar toch kwam het er niet van. Op de een of andere manier was ze altijd de stabiele factor; ze viel nooit op maar was er wel als het nodig was.”

Kleine dikzak

Er kwam een merrie bij, Amber en later Citano, roepnaam Rep. Na het NK van 2013 kocht ik Zorac erbij. Daarna heeft Jones eigenlijk nooit meer meegelopen in de dressuur, maar wel in de marathon en vaardigheid en dat bleef ze onverminderd goed aanpakken. Daarin was de sensibele Zorac, zeker in het begin, net iets te druk en dan zorgde Jones voor de balans. In 2014 reden we voor het eerst mee op een internationale wedstrijd. Een Duitse deelnemer bekeek mijn span, een bloedpaard met daarnaast een kleine dikzak, een beetje minachtend. Zo van ‘wat doe jij hier?’ Maar we op het Duitse Kampioenschap wonnen we de marathon en een jaar later in Saumur.

Bijschrift - Credit

Op haar limiet

Jones werd ouder en iedere keer zeiden we: ‘ze moet toch een keer gewisseld worden’ en dat werd iedere keer opnieuw uitgesteld. Jones heeft van haar vierde tot haar elfde min of meer recreatief gelopen en vanaf haar twaalfde tot haar twintigste in de topsport. De afgelopen jaren werden haar spangenoten steeds beter en zij liep op de limiet van haar kunnen. Nu hebben we een tussenjaar dus als ik wilde vervangen, was het nu de tijd daarvoor. Snuggles en Zorac is inmiddels een heel goed span, waaraan zij niets meer toevoegt. De jonge paarden waarmee ik nu train pakken ook heel fijn aan, dus hebben Claudia besloten dat het tijd was voor Jones om met pensioen te gaan.

De baas

In Valkenswaard had ik Jones niet bij me en toen zei Chester Weber: ‘Nu ga jij zweten!’ Met andere woorden: dat is best nog een uitdaging zonder Jones. Maar het ging allemaal goed daar en Jones heeft gewoon een fijne oude dag verdient. Hoewel ze daar ook aan moest wennen. Ze heeft natuurlijk jarenlang een routine gehad van trainen, een paar uur op de wei of in de paddock en daarna weer op stal. Nu staat ze dus 24/7 buiten in een grote weide met een paar jonkies, die ze al heel snel heeft uitgelegd dat ze misschien niet de grootste maar wel de baas is. Ik ga best vaak bij haar kijken. Soms vind ik het zelfs nog shit en had liever nog tien jaar met haar doorgereden, maar gelukkig heb ik goede vervangers!”

GJ voor MenSport
Overname zonder bronvermelding niet toegestaan