IJsbrand aan de telefoon

“Hugo is mijn sensibele binnen-achterpaard, Eddy loopt buiten-rechtsachter. We moesten na Boyd starten en precies op het moment dat Boyd een oorverdovend applaus krijgt, rijden wij op het voorterrein vlakbij de tribunes. Eddy moet Hugo daar een beetje uit de wind houden, maar geeft van de spanning een bok waarna hij over de strengen beland….. en Eddy begint me daar toch te sláán! Bram en alle teamgenoten rennen naar het span om de paarden vast te houden en de strengen los en weer vast te maken. Hugo is natuurlijk ontdaan, maar ik moet de ring in. Precies op het moment dat ik langs een dranghek rij, vat de banner een beetje wind en valt het hek tegen Eddy aan. Hugo springt opzij … tegen een paal. En dan moet je daarna je veertig jaar ervaring volledig inzetten om nog iets van je dressuurproef te maken!”

IJsbrand vervolgt: “De eerste helft van de proef was verschrikkelijk, zoveel spanning, ik zat op 47 terwijl ik normaal onder de 40 rijd. Ik was eigenlijk alleen maar bezig om Hugo te rijden, maar door Eddy er steeds aan te zetten, hoopte ik dat hij Hugo’s spanning wat kon laten zakken. Pas in de tweede helft van de proef liep het beter en kon de jury de punten weer aan me kwijt. Zo kwam ik uiteindelijk nog op een 42-er uit.”

Stop uit de waterbak

In plaats van een voorsprong te hebben op Duitsland, staat het Nederlands team op drie punten achterstand na de dressuur. IJsbrand en Koos weten dat zij degenen zijn die de marathon naar hun hand moeten zetten; van Bram kan niet verwacht worden dat hij met een onervaren achterpaard dezelfde lijnen kan rijden. “We gaan álles binnendoor en hárd.”, spreken de beide menners af. “Koos, we gaan géén tweede worden!”. Koos is er net zo opgebrand om te winnen, dus de mannen lopen samen het parcours om dezelfde korte lijnen te volgen en spreken af wat de tactiek wordt in de tijden. Daarna voegt Bram zich erbij die zijn eigen lijnen heeft bedacht, waarna ze samen kijken of daar nog aan gesleuteld kan worden.

Voor aanvang van de marathon dreigt het één en ander mis te gaan. Zaterdagochtend vroeg verkent IJsbrand de waterbak waarin H4 en H7 nog een keer: “En ik zie tot mijn grote schrik dat er nog maar twintig procent water in staat. De randen staan grotendeels droog. Technisch Afgevaardigde Jeroen Houterman onderneemt onmiddellijk actie, maar om 10.00 uur (start marathon) moet reglementair de hindernis klaar zijn voor ieders gebruik en onder dezelfde omstandigheden. Het vollopen kost echter meer dan een halve dag tijd, dus met tractoren en watertank-wagens wordt met man en macht gewerkt om de waterbak te vullen. Om 10.00 uur zit hij voor driekwart vol en daar moesten we het dan mee doen.”, vertelt hij.

“In de marathon kon ik uitstekend aan mijn opdracht voldoen, maar we werden ontzettend gehinderd door het stof. In H3 was het zo erg dat ik wist waar poort F zat, maar ik kon hem niet eens meer zien.
Koos had de opdracht om de Duitser Michael Brauchle los te rijden, maar kon daar op een haar na niet aan voldoen. Toch reed hij ontzettend sterk, maar Brauchle was ontketend”, verteld IJsbrand gepassioneerd alsof hij nog op de koets zit. “Na de marathon, die Brauchle dus nét won ten koste van Koos, was de strijd pas echt begonnen. De Duitsers speelden het hard, en wij gingen de strijd vól aan in de vaardigheid…. Ik hou van dat spelletje!” voegt hij lachend toe.

Bram is een klasse apart

“In de vaardigheid bleek al snel dat de tijd moeilijk te halen was. Koos had in de marathon zoveel gegeven dat er nog wat spanning in het span zat. Tot poort 15 ging alles goed en daarna vielen er toch nog drie balletjes, waarvan twee op de laatste twee poorten. Het viel hem niet echt kwalijk te nemen.”, blikt hij terug.
“Ik wilde het teamresultaat echter niet van Michael Brauchle laten afhangen, dus moest ik de nul zien te halen. Alle balletjes bleven liggen, maar toch had ik nog een kleine tijdfout. De tijd leek niet te halen.
Bram maakte echter korte metten met die veronderstelling. Op de helft van het parcours lag hij notabene acht seconden voor op de maximale tijd en hij eindigde als eerste en enige foutloos binnen de tijd! De parcoursbouwer had dus toch nog zijn gelijk gehaald. Michael maakte daarna net teveel fouten en het goud, waar we na het zilver vier jaar geleden in Tryon, zo hard voor hadden gevochten was binnen. Wat een geweldige teamprestatie, ik ben er vol van dat we met dit met zijn drieën hebben gedaan!” besluit IJsbrand.

Tekst Gemma Verlaan. Overname zonder toestemming niet toegestaan.