Hobbymenner
met ambitie
‘Vroeger’ had Elaine Göbel wel paardgereden, maar studie en werk verdrongen de paarden naar de achtergrond. Via haar man, of eigenlijk diens vader Theo Onstein, pakte ze haar oude hobby weer op. Nu niet in het zadel, maar op de bok! Minstens eens per week is ze in de omgeving van het Gelderse Tonden te vinden met de Merens-paarden Zorro en Barca van haar schoonvader.
Elaine steekt van wal: “Theo had Friese paarden en was in deze buurt een bekend en gepassioneerd menner. Op een gegeven moment werden die grote Friezen hem wat te machtig en dus werden ze verkocht. Theo had zijn zinnen gezet op het Schwarzwälder Fuchs-ras. Wij vroegen ons af waarom die, niet heel kleine en handzame paarden, nu juist de Friezen moesten vervangen en dus verdiepte ik me ook een beetje in eventuele nieuwe paarden. Zo stuitten we op de ‘mini-Fries’, het Merens-paard.”
Nuchter en ongecompliceerd
Annelies Koppel van het Mérens Stamboek Nederland kon Theo vertellen dat er twee jonge ruinen te koop stonden: Zorro (officieel Volcang) en Barca (officieel Vallon du Gay). “Het zijn niet de gedroomde sportpaarden die ik ken uit de tijd dat ik nog reed en ze hebben geen geweldige gangen en sierlijke lange halzen. Maar ze zijn lekker nuchter en ongecompliceerd. De paarden werden zonder boe of ba betuigd en hebben al die acht jaren amper een stap verkeerd gezet. In de periode dat ze bij Theo staan, heb ik een hele goede band met ze opgebouwd”, aldus Elaine.
Oude stempel
Haar schoonvader is degene van wie Elaine de beginselen van het mennen leerde. “Na een ringsteekwedstrijd vroeg hij me of ik de paarden naar huis wilde mennen. Het was geweldig! Je hebt een heel andere interactie met de paarden dan wanneer je onder het zadel rijdt; het is een andere manier van communiceren”, vertelt Elaine over haar eerste menervaring. Dat eerste ritje maakte de interesse in het mennen los. “Theo is van de oude stempel; hij leerde me het Achenbach-systeem. Ik voelde me daar heel comfortabel en veilig bij, dat kan ik niet echt uitleggen. Je hebt veel controle over je paarden. Later heb ik ook nog wel mijn menbewijs voor enkel- en tweespan gehaald. Van Theo krijg ik alle vrijheid – inmiddels, moet ik er bij zeggen - want in het begin gaf hij de leidsels letterlijk en figuurlijk niet graag uit handen en vond hij dat het mennen en de omgang met de paarden een beetje op zijn manier moesten. Maar nu is hij tachtig, en ment hij zelf niet meer. ‘Doe je ding maar lekker’, zegt hij. Inmiddels geniet hij meer van de verzorging en het bezig zijn op stal dan van het mennen."
Altijd samen
Wel gaat Theo, samen met zijn maat Paul van Berkum, graag mee op een zondagse rit. “Ik ga sowieso nooit alleen op pad, meestal gaat Paul alleen mee. We zijn zo op de Tondense hei, of op de Veluwe. Zijn de heren samen van de partij, dan genieten ze daar intens van. Ik ook, want ze hebben altijd veel te vertellen en het is supergezellig. Bij elke boerderij waar we langs komen – en dat zijn er nogal wat – hebben ze wel een verhaal. Er komen veel herinneringen aan vroeger naar boven, heerlijk vind ik het om daar naar te luisteren.”
Volksspelen
Elaine is net als haar schoonvader lid van Koetsiersvereniging IJsselmenners; ze zit ook in het bestuur. “De vereniging organiseert een aantal colonneritten per jaar, en ook het ringsteken in Hall staat jaarlijks op het programma. Ringsteken deed ik vroeger als steker, bij een van de leden op de bok. Theo deed dat destijds met zijn kleindochter Linda Felkers, en nu zit zij bij mij voorop. Die ouderwetse volksspelen vinden we allebei geweldig! Dat sociale, dat gezellige, is überhaupt het leuke aan mennen, naast het bezig zijn met de paarden.”
Beter worden
Al noemt ze zichzelf een recreatiemenner, ambitie heeft Elaine wel. "Ik zou graag willen leren hoe ik er een fijner span van kan maken; Barca (met kolletje) en Zorro (met sneb) zijn behoorlijk verschillend. Zorro is sportiever gebouwd, maar rustiger dan Barca, die veel voorwaartser is. Om ze mooi gelijk te krijgen, is best een uitdaging. Vandaar dat ik een oproepje heb gedaan voor iemand die me les kan geven. Er is geen bak, dus misschien dat een instructeur met me mee kan op de bok en me al rijdend toch kan helpen om ze dressuurmatig voor elkaar te krijgen. Ze luisteren goed naar de commando's, en zijn heel betrouwbaar. Maar ik wil ze ook graag beter maken in hun lijf, soepeler. Tijdens het 35-jarig jubileum van de menvereniging gingen we met de leden naar Stal Riant; daar mochten we gebruikmaken van de marathonhindernissen. De paarden hadden daar minstens zoveel lol als ik. Zonder een moment te aarzelen draafden ze door de waterbak. Dat machtige gevoel, die gespitste oortjes van de paarden, onvergetelijk! Dat is mijn doel voor dit jaar: plezier hebben met de paarden en met de mensen eromheen, maar ook de paarden en mezelf ontwikkelen. En wie weet … misschien ga ik ze nog wel eens starten op een wedstrijdje…”
