Linda Bakker-Zandstra: “Mijn pony en HCA-sulky zijn mijn benen”

Op driejarige leeftijd maakte zij in de stad Haarlem voor het eerst kennis met een paard. Op twaalf jarige leeftijd leerde ze zichzelf mennen met een Shetlander en twee jaar later raakte ze bevriend met een meisje van school, wiens vader harddravers fokte en uitbracht op de drafbaan. Van deze man heeft ze het beginselen van het mennen met een paard geleerd.

Echter, de uitdagingen waarmee Linda geconfronteerd werd sinds haar tiende jaar door haar lichamelijke handicap, hebben het leven niet altijd gemakkelijk voor haar gemaakt. Als gevolg van een neurologische afwijking en spierziekte, die verergerde door enkele mislukte en verkeerd ingeschatte operaties, werd lopen en alledaagse activiteiten een uitdaging.

Ondanks dat heeft Linda een ongekende vrijheid herwonnen door het mennen. “Ik moest leren omgaan met mijn handicap, en dankzij de paardensport kon ik altijd met passie bezig zijn”, vertelt Linda aan MenSport.

Stiekem

“Mijn moeder was er beslist niet enthousiast over toen ik begon met paardrijden en verbood het zelfs. Daardoor reed ik het stiekem, bij vriendinnen die een pony of een paard hadden”, zegt Linda. Tot haar veertiende zat ze het meest in het zadel, maar toen ze een zomervakantie bij een tante en oom in Wieringen doorbracht, ontmoette ze Martin Vergay, Hij had een draverstal.

“Ik was toen helemaal verkocht aan deze sport, waar ik al een beetje mee kennis gemaakt had door Jaap Schoorl, de vader van mijn beste vriendin. Ik raakte helemaal verkocht aan dravers en harddraverijen en heb daarom zelf een draver hengst gehad”, vertelt Linda. “Maar nu gaat het allemaal wat moeilijker. Mijn leeftijd (70) en mijn handicap maken het lastig om met grote paarden te werken. Daarom ben ik na de dood van mijn Friese paard overgestapt naar een Welsh B-pony, mede ook omdat ik na mijn vijftigste ben gestopt met onder het zadel rijden.”

Voorkeur voor ‘pit’

Linda heeft verschillende eigen paarden gehad, waaronder de Fries, een Draver, Fjorden en een Tinker. “Tinkers zijn niet echt mijn type paarden. Ik houd van volbloeden en paarden met wat pit”, legt ze uit. Inmiddels heeft ze drie Welshpony’s: een ruin en twee merries.

De wens om een A of een B Welsh-pony te kopen ontstond doordat ze kleiner zijn, maar wél het pit hebben wat ik zo leuk vind. Ik was op zoek naar een leuke goed gefokte Welsh toen kwam mijn merrie op mijn pad kwam. De vorige eigenaar kon niet echt veel met haar en ze was erg gestrest toen ze bij me aankwam. Ze is altijd een zeer eenkennige tante geweest, zodra ik haar ingespannen had en met haar ging rijden, klikte het meteen. We kunnen overal naartoe zonder problemen. We hadden vanaf het begin af aan een sterke band.”

Wedstrijden

Linda kreeg nooit de kans om deel te nemen aan wedstrijden. “Vroeger was het voor mensen met een lichamelijke handicap niet mogelijk om uit te komen in officiële wedstrijden. Je werd beoordeeld alsof je geen handicap had, en als je iets niet kon door de handicap, werd je geweigerd,” vertelt Linda. “Ik ben erg blij om te zien dat mensen met een lichamelijke handicap nu een plek hebben gekregen in zowel de dressuur- als in de mensport. Dat had ik vroeger ook graag gewild.” Verder gaan in de draf of rensport was ook geen optie, omdat er toentertijd geen vrouwen mochten deelnemen aan officiële draf- en renwedstrijden.”

Toen Linda besefte dat ze niet lang meer onder het zadel zou kunnen blijven rijden doordat haar conditie langzaam verslechterde, nam ze de beslissing om beter te leren mennen. “Ik had de basis onder de knie, maar kende ingewikkelde systemen en methoden niet. Om dat te leren, werd ik lid van een menvereniging en ging ik als groom mee met vrienden. Daar ontmoette ik een man met een vierspan. Omdat ik de boekhouding van zijn bedrijf deed in die tijd, mocht met hem als groom meerijden. Daar heb ik toen veel van geleerd.”

Aangepaste sulky

Ongeveer 10 jaar later ontmoette Linda een man die haar wilde helpen bij het vinden van de juiste sulky. “Hij is de maker en bedenker van de bekende HCA-sulkys uit Klarenbeek, en was zelfs bereid om naar Texel te komen om me te helpen. Hij en zijn vrouw verbleven tijdelijk in onze zomerwoning terwijl hij aan de slag ging om een aangepaste sulky voor mij te creëren.”

Nu heeft Linda een HCA-sulky waarbij het remsysteem is aangepast op haar voetproblemen, en de hoogte maakt het voor haar makkelijker opstappen. Wel is er rekening gehouden met het behoud van de juiste maat wielen.

Samen met haar Welsh-merrie kan Linda overal naartoe. “Ik ken het bos in onze buurt uit mijn hoofd, maar ik kan ook door de Cockdorp rijden, naar het strand, of De Dennen in de Koog. Ik zou niet meer op die plekken kunnen komen zonder mijn pony en de sulky. Ook de medewerking van Staats Bosbeheer speelt een grote rol. Zij hebben me een speciale vergunning verstrekt, waardoor ik enkele paden kan rijden die eigenlijk niet voor menners zijn bedoeld. Hierdoor kan ik me goed redden. Mijn pony en mijn HCA-sulky zijn nu eigenlijk mijn benen”, sluit Linda dankbaar af.

Bron: MenSport, overname zonder toestemming via info@mensport.nl is niet toegestaan

Foto: Privébezit