Amber Everaert: “Mijn pony’s samen in het span, daar droom ik van”

Toen ze 13 jaar was, maakte ze kennis met de bruine Shetlander Bolletje, of ‘Boll’ zoals ze al snel genoemd werd omdat ze zo dik was. “Ze stond bij ons in de straat en was een echte draak. In het begin was ik best bang voor haar”, weet Amber nog goed. “Maar toch ging ik met haar bezig – wandelen, fietsen, grondwerk … - en zo is onze band gegroeid omdat ik leerde dat ik heel kordaat moest zijn. Duidelijk zijn was het enige waar ze mee kon dealen. Wat ik ook leerde, is dat ze het leuk vindt om trucjes te leren. Ze kan bijvoorbeeld liggen, zitten en steigeren op commando.”

Bolletje

Vier jaar geleden, toen Bolletje én Amber wat meer ervaring met elkaar hadden, heeft ze Boll betuigd. “Ook door zelf te kijken en te leren. We wisten inmiddels precies wat we aan elkaar hadden, Boll vertrouwde mij en ik haar. Ik dacht dat het wel kon, haar voor een wagentje zetten, en dat lukte ook door alles langzaam en stukje bij beetje te leren”, vertelt Amber. “En zo leren we van elkaar, het is een continu proces.”

Bitloos

Inmiddels ment Amber bitloos met haar Boll. “Waarom zou je een bit indoen als je toch nooit aan de leidsels hoeft te trekken?”, is haar argument. “Boll luistert zo goed naar me, ik kan haar sturen, aansporen en terugnemen op mijn stem.

Pablo

Haar tweede pony is Pablo, een nu 9-jarige bonte ruin. “Hem heb ik drie jaar geleden gekocht als maatje voor Boll. Mijn enige voorwaarde voor een nieuwe pony was dat hij gezond moest zijn. Pablo stond helemaal afgezonderd van de kudde bij de handelaar in de wei. Dat deed me wat, en daarom koos ik hem. ‘Die gaat koste wat het kost mee’, zei ik tegen mezelf.”

Verwaarloosd

Helaas bleek Pablo helemaal niet gezond; hij had luizen, wondjes en moest hoesten. “Omdat hij lange tijd slecht verzorgd werd, had hij chronische astma opgelopen. Een jaar lang dokterde ik met hem, en ik wandelde urenlang met hem. Dat werpt zijn vruchten af, inmiddels hoef ik geen medicijnen meer te geven.”

Lekker in zijn vel

Met Pablo was nog nooit iets gedaan, hij was slechts halstermak toen Amber hem kocht. Hij had een heel lief karakter en was wat dat betreft lang niet zo’n uitdaging als Boll. “Hij is gewoon een schatje, en erg speels. Dat is hoop ik een teken dat hij nu lekker in zijn vel zit. Dat blijkt ook wel als we wandelen: hij kan 10 kilometer aan één stuk stappen en draven zonder een enkel kuchje! Inmiddels ben ik hem aan het beleren voor de sulky.”

Tweespan

Ambers grote droom is om haar twee pony’s samen voor de wagen te kunnen zetten. “Boll en Pablo hebben een beetje een haat-liefde relatie; ze gedogen elkaar, maar de één kan niet zonder de ander en andersom. Hoewel ik tot nu toe mezelf alles heb aangeleerd, besef ik dat ik met een tweespan hulp nodig heb. Ik heb een koets en een tweespantuig, maar ik wil zeker weten dat ik alles goed bevestig en dat het goed past. Binnenkort komt iemand me helpen, waarna ik ook graag les wil nemen.”

Tekst: Christine Dijk | Foto’s Nikita de Meulder Fotografie, EE Fotografie

Bron: MenSport & Showpaard, overname zonder toestemming via info@mensport.nl is niet toegestaan