Zie je het al voor je? Een hele dag niet in je spijkerbroek, maar in een pak of zo’n ingewikkelde jurk? Met muziek, mensen die van je houden én de man of vrouw van je leven aan je zijde. MenSport-lezers die dromen van een sprookjesbruiloft, dromen daar hoogstwaarschijnlijk ook paarden bij. We maakten een sprookjeshuwelijk mee (en nee, wíj trouwden niet zelf ...) met zo’n sprookjeskoets van Ad Baan. Het interview lees je in MenSport 8.
“Deze mensen zijn bij ons aan het goede adres”, lacht Dammes Baan. Dammes is de ‘ZN’ in de bedrijfsnaam Trouwkoetsen Ad Baan & ZN. Dit bedrijf werd 52 jaar geleden opgericht door zijn vader Ad, die trouwens nog steeds betrokken is bij het bedrijf. “Naast de trouwkoetsen zitten we ook in de woningstoffering”, vertelt Dammes. “Daar begon mijn vader ooit mee en de paarden en koetsen zijn eigenlijk een uit de hand gelopen hobby. Mijn pa stoffeerde, had een winkel erbij en eigenlijk had hij nauwelijks iets met paarden.”
Op een gegeven moment waren we in Duitsland op vakantie. We sliepen in een kloosterboerderij en daar gingen ze ’s avonds met de gasten rijden met paard en wagen. Mijn vader werd gegrepen door het hele gebeuren. De boer liet hem een stukje rijden en toen we weer thuis waren, is hij naar een manege gegaan. Het was eind jaren zestig en paardrijden was toen nog best een beetje een eliteding. Mijn vader was – en is gelukkig nog steeds – een gewone jongen, hij wist eigenlijk niet of het iets voor hem zou zijn. Toen hij hoorde dat je op die manege de eerste les gratis kreeg, is hij het gaan proberen. Daar sloeg toen de besmetting genadeloos toe.”
Het paardenvirus nestelde zich stevig in de familie Baan en al snel kwamen er een paard en een zadel. Opgevolgd door een tweewielige dresseerwagen, een Victoriakoets en vervolgens nog maar een paard erbij. Dammes: “Die Victoriakoets moest gestoffeerd worden – dat kon mijn vader zelf natuurlijk – en hij werd prachtig. Er kwamen bij ons in de winkel vaak mensen die gespaard hadden om hun huis te laten stofferen en vervolgens gingen trouwen, zo ging dat toen nog.”
“Omdat mijn vader toch die prachtig gestoffeerde koets had én een tweespan, stelde hij een keer voor of een dame die bij hem in de winkel kwam voor gordijnen, het niet leuk zou vinden om per koets naar de kerk te gaan. Dat was toen nog best bijzonder en het haalde de krant. Er kwam steeds meer vraag naar de koets van mijn vader. In 1974 besloot hij van het trouwkoetsengebeuren een heus bedrijf te maken, naast het stofferen. Zo is het begonnen en eigenlijk gaat het nu nog steeds zo. Ik heb het bedrijf overgenomen en mijn vader springt nog regelmatig bij. Als palfenier, maar ook bij het stofferen. Hij is nu 75 jaar, nog steeds zo sterk als een beer, en hij hanteert de lijfspreuk: ‘Je kunt beter slijten dan roesten!’”
Het hele verhaal lees je in MensSport 8, die nu in de winkel ligt of te bestellen is via
