Al sinds ze zich kan herinneren is Fieke Verhiel bezig met paarden en pony’s. Dat ze ooit met een ezel zou gaan mennen, had ze vooraf nooit kunnen voorzien. “Vanaf mijn derde ging ik met mijn tante mee naar haar verzorgpaard. Toen ik zeven was ben ik bij een manege begonnen met rijden. Sindsdien ben ik eigenlijk niet meer gestopt.”
Buurtfeest
Ongeveer twee jaar geleden was er bij Fieke een buurtfeest. “Verderop in de straat woont een vrouw die twee ezels heeft staan. Tijdens het buurtfeest raakten we aan de praat. Zo ben ik uiteindelijk de vaste verzorgster van Eddie en Nina geworden”, vertelt Fieke. “Ik reed al een tijd bij een manege en heb een paar jaar op stal gewerkt. Met ezels had ik echter nog nooit gewerkt. Maar ik zag ze staan en werd erg nieuwsgierig. Toen de kans zich aanbood, wilde ik dan ook graag met ze aan de slag gaan.”
Het mag niet saai worden
Eddie is een typische ezel. Gelukkig kan Fieke daar wel om lachen. “Hij doet alles voor aandacht en eten. Omdat hij ook zadelmak is rijden er soms kleine kindjes op. Dat vindt hij prima want hij weet dat hij achteraf wortels en knuffels krijgt. Als ik in de bak met hem aan de lange lijnen wil werken verzet hij geen been. Dat vindt hij dan te saai, maar als ik er een band achter hang, vindt hij het prachtig. En vrijheidsdressuur in de bak vindt hij juist weer super leuk. Hij houdt wel van een beetje uitdaging.”
Gewoon eens proberen
De eigenaresse van Eddie had nog een oud mentuig liggen. Zij heeft eerdere ezels ook aangespannen gereden. Fieke Verhiel is ook met Eddie aan de slag gegaan. “We hebben het gewoon een keer rustig geprobeerd. Hij komt van een ezelopvang, dus we wisten niet wat hij al kon. Tweedehands hadden we een wagen gevonden. Hij liep er zo mee weg. Waarschijnlijk was het voor hem niet de eerste keer. Hij vind naar buiten met de wagen overduidelijk het allerleukste. Hij is blij dat hij mee mag, aan het werk mag en niet in de bak hoeft te rijden.” Vertelt Fieke.
Langere ritten
“We proberen nu een beetje op te bouwen met de ritten. We gingen vaak een paar kilometer en proberen nu steeds wat meer. Laatst hebben we bijna 10 kilometer gereden. Hij loopt dan stug door, ook als hij moe wordt. Daar is het echt een ezel voor”, vertelt Fieke lachend. “Hij is ook nergens bang voor. Tractoren van boeren of drukke wegen, niets is hem te gek. Als hij ergens echt bang van zou zijn, gaat hij stil staan toekijken. Echt schrikken zoals een pony dat kan, zal hij nooit doen.”
Tekst: Sophie van der Molen voor Mensport. Overname zonder bronvermelding én toestemming via info@mensport.nl is niet toegestaan.
Foto’s: Privébezit
Wij gebruiken cookies om het gebruik van de website te analyseren en om het mogelijk te maken content via social media te bekijken. Cookies van onszelf en van derden kunnen worden gebruikt om advertenties te tonen die aansluiten op uw interesses. Deze cookies kunt u weigeren via de knop Cookie-instellingen aanpassen
