Carla van Buren: “Ik werd verliefd op het mennen”
AlgemeenMet een leeftijd van 62 jaar heeft Carla van Buren al vele jaren ervaring in de paardensport op haar naam staan. Naast veel ervaring met het rijden is ze sinds een aantal jaren overgestapt naar het mennen. Carla: “Er ging echt een wereld voor mij open. Ik had nooit verwacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ergens vind ik het jammer dat ik het nu pas heb ontdekt, maar nu genieten we er dubbel zoveel van!”
Je wordt ermee geboren
Als kind is Carla begonnen in de paardenwereld. “Ik kreeg een gulden aan zakgeld per week. Die spaarde ik op zodat ik af en toe kon paardrijden. Mijn ouders vonden het een elitesport en veel te duur. Ik spaarde er dus zelf hard voor om af en toe op een pony te kunnen zitten. In de buurt was een stuk land waar ‘s winters een ijsbaan was en zomers paarden stonden. Daar mocht ik dan af en toe met vriendinnetjes op rijden. Waarom weet ik niet maar de paarden hebben mij altijd getrokken. Ik denk dat je daarmee geboren wordt,” vertelt Carla lachend.
Eigen gezinnetje
“Het paardrijden heeft voor mij een periode stil gestaan. Ik ben getrouwd en kreeg een dochter. Toen zij eenmaal zes jaar oud was, wilde ze paardrijden. Ik ben toen ook op een manege lessen gaan volgen. Tot mijn dochter een keer erg hard viel, is ze gestopt. Vanaf toen heb ik een eigen paard gekocht. Om een eigen band mee op te bouwen,” vertelt CarlaOver naar het mennen
Een jaar of zeven geleden is Carla van Buren erg ongelukkig gevallen. “Ik ben van een jong paard gevallen en flink verkeerd terecht gekomen. Ik heb toen mijn rug gebroken, maar gelukkig geen dwarslaesie opgelopen. Daarnaast heb ik ook reuma. Het rijden was voor mij dus echt niet meer te doen. Mijn man heeft altijd achter mij gestaan, maar zag mij toch ook niet meer zo graag op een paard stappen. Hij stelde toen voor om te kijken of het mennen niets voor mij was. Dat soort dingen moet je natuurlijk nooit tegen een paardenfanaat zeggen,” vertelt Carla grinnikend. “Toen kwam ik er achter dat ik het mennen super leuk vind. Dat had ik eerst echt niet verwacht.”Een menpony
“We hadden twee pony’s op onze kinderboerderij staan. Zij waren vader en zoon van elkaar. Omdat een familielid van mij met de zoon al mende, ben ik er ook een beetje ingerold. De vader van de pony, die wij nog hadden staan, was toen al twintig en eigenlijk te oud om voor de wagen te spannen. Ik ben toen opzoek gegaan naar een leuke pony waarmee ik mijn groeiende liefde voor mennen mee kon delen,” vertelt Carla van Buren.
Drie keer is scheepsrecht
Helaas was het vinden van een passende pony voor Carla geen vanzelfsprekend succes. “De eerste pony die we toen kochten bleek kissing spines te hebben. Iedere keer dat we met hem aan de slag gingen, sloegen zijn spieren op slot. Dat was voor ons geen doen. Later vonden we een pony van ongeveer drie jaar oud. Achteraf blijkt dat wij daar toen al ongeveer de zesde eigenaar van waren. Ik vermoed dat hij tijdens de verkoop flink gedrogeerd is, want eenmaal thuis was hij erg angstig van alles. Het was een prachtige pony, maar helaas niet voor ons weggelegd. We hebben hem toen met het hele verhaal erbij doorverkocht. Toen kwamen we LD Laugh Lola tegen, oftewel Lola. De LD staan voor Laura Dekker, daar hebben we Lola ook van gekocht. Ze is nu een jaar of zeven en we genieten al drie jaar met volle teugen van haar,” vertelt Carla trots.Perfecte pony
“Lola’s moeder is een Shetlander en haar vader een Arabier. Bij Lola merk je echt dat haar karakter een mix van beiden is. Ze heeft het snelle van een Arabier en het eigenwijze van een Shetlander. Maar dat vinden we heerlijk, ze heeft echt een eigen karaktertje. Maar bovenal is ze super betrouwbaar. Ze zal nooit zomaar rare capriolen uithalen of ervandoor gaan. We zijn dan ook de hele week bij haar te vinden. Ze staat op een vereniging in de buurt, dus we delen de werkzaamheden met stalgenoten. Mijn nichtje rijdt nog op Lola, maar gaat er ook regelmatig mee mennen. Mijn nichtje kan soms wat angstig zijn van het rijden dus is het mennen de ideale uitkomst. Daarnaast vindt Lola het mennen zoveel leuker. Ze is opgegroeid bij een Shetlander die als haar pleegmoeder fungeerde. Die Shetlander liep vaak voor de wagen en Lola liep er regelmatig achter. Wij hebben haar beleerd toen ze bij ons kwam, maar ze pakte alles zo snel op dat er niet al te veel werk aan was,” vertelt Carla.
Lessen en wedstrijden
“Nadat Lola beleerd was, zijn we regelmatig lessen met haar gaan volgen. Dat doen we nu nog steeds. Het is jammer dat we hier op de vereniging geen wedstrijden mogen organiseren omdat de rijbaan te klein is, maar ik heb met Lola wel op andere plekken al wedstrijden gereden. Volgende week stuur ik weer een filmpje in voor de MenSport@Home-competitie. Inmiddels rijden we al in het L en ik hoop dat we steeds verder kunnen klimmen samen.”Naar buiten
De vereniging waar Lola gestald staat, bevindt zich aan de buitenrand van Rotterdam. “We kunnen dus eigenlijk alle kanten op uitrijden. We proberen echt wel twee keer in de week met haar op pad te gaan. Mijn man gaat dan vaak mee, als zijn werkschema het toelaat. Zijn vader was vroeger melkboer met paard en wagen. Helaas is hij erg vroeg overleden, maar daardoor had mijn man al wel wat van de paardenwereld meegekregen. Nu helpt hij vaak met de stallen en gaat hij mee op de wagen. Inmiddels heeft hij al zoveel geleerd van het meekijken dat hij het bijna zelf kan,” vertelt Carla van Buren. “Lola is maar één meter 25 dus we nemen niet te veel mensen mee op de wagen, maar we gaan er wel vaak met de vereniging op uit. Er zijn veel andere menners die dan mee naar buiten gaan. Dat zijn wel echt momenten om van te genieten.” Tekst: Sophie van der Molen voor Mensport. Overname zonder bronvermelding én toestemming via info@mensport.nl is niet toegestaan. Foto’s: Privébezit
